We stonden voor de kookplaat, daaromtrent.
Al dagen lang was het: vraag het vandaag.
Maar daar was ook de schaamte voor de vraag
en restte me een onverwacht moment.
Maar toen ze als een vrouw haar taken deed,
en de kans bestond dat ze zeggen wou
wat me geheel tevreden stellen zou,
klonk het: weet je nog stof voor een poëet?
Dan vangt de ketel net te koken aan,
en luchtstroom neemt de waterdampen mee
naar de blauweregen door het kantelraam.
Vervolgens antwoordt ze, als langzaamaan
een zakje op en neer gaat door de thee
en aroma ons tegemoet komt: nee.
ruud verwaal 